Forever 27
Ik hield van Amy. En hou nog steeds van haar.
Op zaterdag 23 juli 2011, de dag dat ze overleed heb ik gehuild. En ik was vast niet de enige. Weer een jong getalenteerd persoon die niet ouder is geworden dan 27. ‘Forever 27’ is inmiddels een behoorlijke club van beroemde muzikanten die allen op 27-jarige leeftijd overleden. Wat een verlies. En wat zal het in de hemel mooi klinken.
Amy
De documentaire ‘Amy’ (regisseur Asif Kapadia) heeft vannacht terecht een Oscar gewonnen. Die was prachtig, vooral het eerste gedeelte, waarin veel filmbeelden werden getoond van Amy als jong meisje en jonge vrouw. Het tweede gedeelte van de documentaire was bitter en confronterend en werd er ingezoomd op haar tragische laatste jaren. Waar je vooral een enorme hekel kreeg (tenminste ik) aan haar op sensatiebeluste vader die ten koste van zijn eigen dochter alleen maar roem & geld rook. Zo kwam hij doodleuk aanzetten met een cameraploeg op Santa Lucía waar Amy wanhopig en privé probeerde op te krabbelen uit haar absolute dieptepunt. Wederom een traantje of wat gelaten. Na afloop liep iedereen bedrukt en verdrietig de bioscoopzaal uit. Bijzonder was het om te zien dat veel mensen een post-it op Amy’s filmposter hadden geplakt met iets moois erop geschreven.
Amy Winehouse: A Family Portrait
Het Joods Historisch Museum presenteert vanaf vandaag (29 februari) tot en met 4 september 2016 een persoonlijke en intieme tentoonstelling ‘Amy Winehouse: A Family Portrait’ . Samengesteld door Amy’s vier jaar oudere broer Alex Winehouse en het Jewish Museum in Londen. Volgens Alex is het niet een altaar of monument geworden voor een overledene. Amy was dan weliswaar het beroemdst maar niet het stralende middelpunt van hun familieleven.
Volgens het Joods Historisch museum schetst deze tentoonstelling niet het overheersend tragische beeld van Amy, maar laat het juist een minder bekende kant van haar leven zien. Het is een intieme inkijk in het leven van een gewoon joods meisje uit Noord Londen. Zo is er een videofragment te zien van een schooloptreden op de Syliva Young Theatre School waar een jonge vrolijke Amy met gemak, zelfverzekerd en toen al zó getalenteerd, de sterren van de hemel zingt. Nog lang niet beïnvloed door de enorme media-aandacht en sensatiezucht die haar later fataal werden. En ver vóór haar grote liefde Blake Fielder-Civil en tragisch genoeg ook haar grote ondergang.
Kippensoep
De nadruk ligt op Amy’s passie voor muziek en mode, maar ook op haar joodse familiegeschiedenis en haar schooltijd. Zo is er een koffer te zien vol met intieme familiekiekjes. Amy als een jong Mickey Mouse meisje, een ietwat stijf familieportret op Alex zijn Barmitzvah (1992) en foto’s samen met haar geliefde oma. Erg leuk is ook een Joods kookboek, wat ze van haar broer Alex voor haar verjaardag kreeg. Amy wilde namelijk zo graag kippensoep leren maken. Volgens Alex was dat niet echt een succes (understatement) Haar gehaktballen dan weer wel.
“Joods zijn betekent voor mij als familie bij elkaar zijn. Het gaat niet om het aansteken van kaarsen en het uitspreken van een brooche” (zegen) (Amy 2005)
Lievelingsgitaar
De tentoonstelling begint met twee prachtige grote kleurenfoto’s van Mark Okoh. Op de eerste foto zie je Amy voor de open haard in haar flat in haar geliefde Camden Town (2004) De tweede met haar lievelingsgitaar (2004) De gitaar was eigenlijk van Amy en haar broer samen. Volgens Alex is de klank ervan vreselijk, oogt de gitaar ook niet echt fraai en is het fretboard zo glad als een grindpad. Maar toch heeft Amy deze gitaar nooit weggedaan en menig liedje ermee geschreven. Naast deze gitaar staat haar platencollectie met al haar favoriete muziek. Een groot gedeelte van deze collectie was, volgens Alex, door Amy van hem gepikt. Uiteraard veel soul en jazz maar ook muziek van rapper Nas, Lauryn Hill en Mary J. Blige
Songs on my chill-out tape
Ook zie je een vel papier met Amy’s top 25. Een lijst van haar favoriete muziek. Haar zogenaamde ‘Songs on my chill-out tape’ in haar eigen beetje hanenpoten handschrift geschreven. Niet verwonderlijk uiteraard dat daar veelal nummers opstonden van ver voor haar tijd. Zoals onder andere Frank Sinatra, Ella Fitzgerald, Ray Charles, the Platters, Curtis Mayfield en Isaac Hayes. Maar ook Carole King’s liedje ‘So far away’ wat ook op haar uitvaart is gedraaid.
“I have this dream to be very famous. To work on stage. It’s a life-long ambition. I want people to hear my voice and just…..forget their trouble for five minutes” (Amy)
Camden Town
Dankzij haar eerste platencontract kon Amy het ouderlijk huis verlaten en huurde ze een huis in haar geliefde Camden Town. (Jeffrey’s Place) Haar eerste baantje was kaarsenverkoopster op de hippe Camden Market. Ook een leuk weetje: alsof zij zich schaamde dat ze zo intelligent was, verstopte zij kruiswoordpuzzels in een houten kist (waar ze stiekem dol op was) en boeken van Dostojewski in een kast. Wel slingerden er zichtbaar stapels boeken van Jacky Collins in haar flat.
Vintage jurkjes
Haar geliefde oma was ook een bijzondere inspiratiebron voor Amy haar kledingstijl. Zo hield Amy van suikerspinnen kapsels en van vintagekleding uit de 50s en begin 60s in het bijzonder. Camden Market was natuurlijk hét walhalla om al die mooie vintage jurkjes te scoren. In vitrines zie je een aantal van haar favoriete jurkjes allemaal in maatje XXS. Ook het blauwe jurkje met bloemetjes wat ze tijdens het Glastonbury festival droeg. Evenals pumps met stilettohakken, bretels en een stropdasje in Schotse ruit.
“I want to be remembered for being an actress, a singer, for sell-out concerts and sell-out West End & Broadway Shows. For being just me” (Amy)
Vogel & vlinder
Tijdens haar carrière heeft zij zes Grammy’s, drie Ivor Novello’s en één Brit en één Mobo Award gekregen. In 2012 is een Grammy Award postuum aan Amy toegekend voor haar kippenvelduet met Tony Bennett. Het logo van de Amy Winhouse Foundation is trouwens gelijk aan Amy’s tattoo : een vogel waar een vlinder naast vliegt.
Ik hield van Amy. En hou nog steeds van haar.
Ik mis haar.
Rosalisa
Sorry, the comment form is closed at this time.